Laatst las ik wat oude dagboeken. Hoe vreemd is het om daarin dingen tegen te komen waar ik nu ook (weer) mee bezig ben. Het is verontrustend en geruststellend tegelijk. Ergens is het fijn om mezelf te herkennen en aan de andere kant vraag ik me af of ik wel vooruitgang boek. Misschien zijn sommige dingen nu eenmaal een golfbeweging en geen rechte lijn. Waarom willen we dat eigenlijk, rechte lijnen? Een vel vol met rechte lijnen, ook al doorkruisen ze elkaar, is vrij saai en mist leven. De golflijn daarentegen kan van alles zijn. Een appel, een bloem, een boom, een gezicht. Het geeft oneindig veel mogelijkheden. Dus is het tijd om de golfbeweging te omarmen? Om de deiningen te verwelkomen? “Oh, ik ben weer even niet waar ik wil zijn, hoe kom ik hieruit? Oh ja, zo gaat het goed. Of misschien toch niet. Gisteren werkte het wel. Vandaag niet. Misschien is er een andere weg.” En dan te zeggen; “dat is niet erg, dit houdt het leven interessant.” En misschien is dat ook zo. De golven zijn nooit precies hetzelfde, en de ene keer leer je dit en de andere keer zie je dat.

Toch blijft het vreemd, alsof we geneigd zijn de meest belangrijke lessen in ons leven direct weer te vergeten. Dat we blijven zoeken naar antwoorden die we jaren geleden al gevonden hadden.
Vooral met schilderen had ik hier de afgelopen tijd ‘last’ van. Ik zag ineens duidelijk dat mijn kijk op schilderen nogal was veranderd. In plaats van vreugde, vrijheid en spelen was het veranderd in angst, vastheid en mezelf er toe moeten zetten. Het is gek hoe lang dit al gaande was en hoe laat ik het pas doorhad. En toen ik stappen ondernam om de situatie om te draaien zag ik weer die golfbeweging. Heb ik dit niet al vaker gezien? Heb ik in de afgelopen jaren niet al meerdere stappen ondernomen met hetzelfde doel? Waarom weet ik het niet zeker? Ik kan het aan mijn vrienden vragen. Wanneer ik één van hen vertel dat ik het weer even anders aanpak met schilderen voelt het als een déjà vu. Ergens denk ik: “Zullen ze niet vanbinnen zuchten en steunen dat ik hier weer beland ben?” Ze hebben er in elk geval niets over gezegd dit keer. 

Nou ja, goed, ik heb de dingen weer even anders gedaan omtrent schilderen en dat voelt heel fijn en fris. En ik heb er weer zin in. En misschien dat ik over een paar maanden weer hetzelfde doe. Wat dat betreft is het fijn dat ik me vaak zelf niet goed kan herinneren hoe vaak ik dit doe.
Het doet me denken aan de meubels in de woonkamer die ik regelmatig verschuif. Elke keer als ik dat doe denk ik: “Dit is echt veel beter dan de vorige opzet, ik denk dat het niet beter kan.” En een paar maanden later, als ik weer aan het schuiven ben, denk ik dat weer. En het is altijd waar. En ik ben nog nooit teruggegaan naar een oude opstelling, altijd is er wel iets anders dan ooit tevoren.  
Dus. Misschien bevinden we ons in een opwaartse golfbeweging. Het voelt soms hetzelfde als eerst, maar het is nooit precies hetzelfde en altijd boeken we vooruitgang (of we het bewust doorhebben of niet).
Weg met die saaie rechte-lijn-verwachting die zegt dat je eeuwig hetzelfde moet blijven doen omdat het ooit goed werkte. Ik denk dat het bij onze mensheid hoort dat wij leren door te doen. Door te veranderen. Door te proberen.

We falen ons voorwaarts.

Met God’s hulp staan we telkens weer op en komen we verder.
Zo zie ik het.

En wordt dezer wereld niet gelijkvormig; maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij. – Romeinen 12:2

The other night I read some of my old diaries and how strange it is to come across things that I am currently thinking about (again). It’s alarming and comforting at the same time. On some level it is pleasant to recognize myself but at the same time I wonder if I am making any progress. Maybe some things are just more moving like a wave instead of a straight line. Why do we actually want that, straight lines? A sheet full of straight lines, even when they intersect, is quite boring and lacks life. The wavy line, on the other hand, can be anything. An apple, a flower, a tree, a face. It gives endless possibilities. So is it time to embrace the wavy line? “Oh, I’m not where I want to be, again – how do I get out of here? Oh yes, this is the solution. Or maybe not. It worked yesterday. Not today. Maybe there is another way.” And then to say; “That’s okay, it keeps life interesting.” And maybe that’s true. The waves are never exactly the same. Sometimes you learn this and other times you realize that.
Yet it remains strange, as if we are inclined to immediately forget the most important lessons in our lives. We continue to search for answers that we found years ago.

I’ve been having ‘trouble’ with this lately, especially when it comes to painting. I suddenly saw clearly that my view of painting had changed quite a bit. Instead of joy, freedom and play, it had turned into fear, stagnancy and having to push myself. It’s crazy how long this had been going on and how late I realized it. And when I took steps to turn the situation around, I saw that wave movement again. “Haven’t I seen this before? Have I not already taken several steps in recent years with the same goal? Why am I not sure?” I can ask my friends. When I tell one of them that I’m currently changing my approach to painting, it feels like a déjà vu. Somewhere I think: “Are they secretly groaning inside that I ended up here again?” At least they didn’t say anything about it, this time.
Well, I’ve done things differently when it comes to painting and that feels very nice and fresh. I’m looking forward to it again. And maybe in a few months I’ll do the same again. In that respect, it’s helpful that I usually can’t remember how often this happens.

It reminds me of my habit of moving the furniture in the living room around. Every time I do that I think: “This is really much better than the previous set-up, I don’t think it can get any better.” And a few months later, when I’m shifting again, I think that again. And it’s always true. And I’ve never gone back to an old setup, there’s always something different than before. 

So. Perhaps we are in an upward wave. Sometimes it feels the same as before, but it is never exactly the same and we are always making progress (whether we consciously realize it or not).

Get rid of that boring straight-line expectation that says you have to keep doing the same thing forever because it once worked well. I think it is part of our humanity that we learn by doing. By changing. By trying.

We are failing our way forward.

With God’s help we get up again and again and move on.

That’s how I see it.

And be not conformed to this world: but be ye transformed by the renewing of your mind, that ye may prove (find out) what is that good, and acceptable, and perfect, will of God. Romans 12:2